Nowości w kolekcji Abarth098

Fajne są te różne wypasione wersje z ETCC. Na szerokich gumach, ze swobodnym wydechem. Ładnie to musiało brzmieć.

PS. Spróbuj tylne tło odsunąć jak najdalej od modelu.

Czekałem cierpliwie aż zaprezentujesz coś z moich klimatów i się doczekałem, bardzo fajna ta Alfa, podoba mi się, gratuluję nabytku Smile

davv2704 napisał:

Zawsze możesz po prostu zdjęcia lekko przyciemnić, ale i tak mi się fotki podobają Smile

Ja je właśnie rozjaśniłem, ale jak teraz patrzę na surówki, to może trochę przesadziłem, ale chciałem uzyskać w miarę moich możliwości jak najbardziej odpowiadające rzeczywistości kolory. Generalnie po poprzednich Twoich sugestiach odnośnie oświetlenia emer, znacznie sprawniej idzie mi z prezentacją nowych nabytków, a rzadkie aktualizacje w temacie są efektem braków czasu na to Smile

Cieszę się, że model wzbudził wasze zainteresowanie. Specjalnie wstawiłem coś dla odmiany od bolidów jednomiejscowych Wink

Myślę OpelFAN, że jeszcze coś dla siebie tutaj znajdziesz w przyszłości Smile

Abarth098 napisał:

po poprzednich Twoich sugestiach odnośnie oświetlenia emer, znacznie sprawniej idzie mi z prezentacją nowych nabytków

, Że moje "światłe" Embarassed

rady na coś się przydały Cool

To na pewno Smile

Podczas sezonu 1995 Niemieckiej Formuły 3 kierowcy startowali w dwóch klasach. W klasie A startowali kierowcy używający najnowszego podwozia Dallara F395, natomiast zawodnicy klasy B korzystali z F394 oraz F393. Argentyński kierowca, Norberto Fontana, startował w Klasie A w zespole KMS, używając podwozia o numerze F395/009 z silnikiem Opla. Był to jego drugi sezon startów w tej serii, gdzie po 6. miejscu w poprzednim sezonie, tym razem został mistrzem. W drodze do mistrzostwa wygrał 10 spośród 16 wyścigów, pokonując startującego również drugi sezon Ralfa Schumachera o 85 punktów.

Gdy na Allegro pojawiły się F395 zarówno mistrza, jak i wicemistrza sezonu 1995, postanowiłem licytować, spodziewając się niskich cen końcowych. Dallara Schumachera bez zaskoczenia sprzedała się w nieco wyższej cenie. F395 z reklamami Red Bull od początku wizualnie bardziej mi się podoba, a na Schumachera przyjdzie jeszcze czas. Model sprawia dobre wrażenie, jednak widać po nim, że został opracowany wcześniej, niż sugeruje to jego nowsze już opakowanie. Na wlocie powietrza z boku widać łączenie formy. Również figurka kierowcy wykonana jest dosyć słabo i nie miałoby to dla mnie znaczenia bo i tak nie przepadam za tym elementem, jednak w tym przypadku jest bardzo dobrze widoczna. Trzeba jednak przyznać, że są to jedyne słabe punkty modelu, a reszta jest absolutnie poprawna Smile

Williams FW23 został zaprezentowany 27 stycznia 2001 jako kontynuacja trwającej od poprzedniego sezonu współpracy z BMW w postaci dostarczania silnika. Kierowcami na sezon 2001 zostali Ralf Schumacher, który kontynuował współprace z zespołem już trzeci sezon oraz debiutujący w F1 mistrz Formuły 3000 w 1998 oraz CART w 1999, Juan Pablo Montoya. Konstrukcja była rozwinięciem FW22 z 2000 roku, dostosowaną do zmienionych przepisów oraz nowego silnika BMW V10 o pojemności 2998 cm3, oznaczonego jako P80 i kącie rozwarcia cylindrów wynoszącym 90 °. W kwestii dostaw opon zespół nawiązał współpracę z Michelin, rezygnując z Bridgestone. Konstrukcja FW23 pomimo wysokiej awaryjności silnika przyniosła lepsze wyniki od poprzednika, pozwalając kierowcom na wygranie 4. wyścigów. W GP San Marino, Kanady i Niemiec wygrał Schumacher, a Montoya zwyciężył w GP Włoch. W klasyfikacji konstruktorów Williams znalazł się podobnie jak w poprzednim sezonie na 3. miejscu, jednak tym razem z wyraźną przewagą nad kolejnymi zespołami i zdecydowanie mniejszą stratą do ponownie drugiego w klasyfikacji McLaren’a. Ralf Schumacher w klasyfikacji kierowców z dorobkiem 49 punktów znalazł się na 4. miejscu, a Juan Pablo Montoya zdobywając ich 31 ukończył debiutancki sezon na 6. pozycji.

Williams FW23 Ralfa Schumachera od Hot Wheels trafił do mnie niespodziewanie. Czasami licytuje w niskich kwotach modele, które mnie interesują, ale nie są dla mnie priorytetem i jak widać po tym i poprzednim wpisie, zdarza się, że takie aukcje wygrywam. Naniosłem trochę kleju do kalkomanii na reklamy Michelin umieszczone na przednich wahaczach, ale bez tego również jeszcze długo trzymałyby się na miejscu. Moją uwagę zwróciło światło z tyłu wykonane jako oddzielny element, a nie namalowane, czy też całkowicie wcale nie zaznaczone, jak w Ferrari F2008 tego samego producenta.

ŁuAZ 969M produkowany był od 1979 w zakładach Łućkyj Awtomobilnyj Zawod założonych w 1955 w Łucku na terenie Ukrainy. Model 969M został następcą produkowanego od 1975 969A. Nowy model otrzymał zmodyfikowany pas przedni, który przybrał delikatnie obłych kształtów oraz silnik o pojemności 1200 cm³ i mocy 34 KM. Wersje sprowadzane do Włoch przez firmę Martorelli otrzymały silnik o pojemności 1100 cm³ pochodzący z Forda Fiesty. Na początku lat 90. XX w. silnik 969M zastąpiono nowym silnikiem produkcji ZAZ o pojemności 1100 cm³ i mocy 53 KM, stosowany również w samochodach Tavria. Zmieniono również nazwę modelu na 1302. W tym miejscu warto wspomnieć, że na bazie 1302 powstawał w Polsce samochód terenowy Wilk, produkowany w firmie Elektronarzędzia Celma w Cieszynie. Sprzedaż tego pojazdu rozpoczęto w 1995, jednak pomimo początkowego zainteresowania nie sprzedawał się dobrze. W 1994 zakłady ŁuAZ zaprezentowały nowy model oznaczony 1301. Samochód ten posiadał zupełnie nowe nadwozie, jednak technicznie pozostał niezmieniony. W 2002 roku przedstawiono zmodernizowany prototyp tego modelu, jednak przestarzała konstrukcja oraz przewidywany niski popyt przekreślił wprowadzenie tego auta do produkcji. Zakład w Łucku zrezygnował tym samym z produkcji własnych konstrukcji, skupiając się na produkcji oraz montażu aut innych marek.

ŁuAZ wśród modeli wydanych w gazetowej serii, z której pochodzi prezentuje ponadprzeciętny poziom wykonania. Krótko przed zrobieniem zdjęć pomalowałem tylko odbłyśniki reflektorów. Mała i szybka modyfikacja przyniosła oczekiwany efekt, który można porównać ze zdjęciem na podstawce.

UAZ 452 produkowany jest od 1965 roku w Uljanowskim Zakładzie Samochodowym (Uljanowskij Awtomobilnyj Zawod) w Uljanowsku w Rosji. Pierwsze zmiany obejmujące chociażby pomarańczowe kierunkowskazy z przodu oraz prostokątne tylne światła nastąpiły w 1979 i właśnie takie auto przedstawia prezentowany model. Auto po stosunkowo niewielkich zmianach, niemal nie wpływających na wygląd zewnętrzny, produkowane jest nadal.

Ten konkretny egzemplarz miał być u mnie już w zeszłym roku, jednak dotarł do mnie z opóźnieniem. Jest to oczywiście znany model z serii Kultowe Auta PRL-u, prezentujący całkiem dobry poziom wykonania wśród modeli z serii. Zaskoczyło mnie w nim chociażby świetne koło zapasowe, które jest identyczne jak te, na których stoi model.

ZiŁ-130 produkowany był w latach 1962-1994, jako następca nieudanego modelu 164. Okazał się udaną konstrukcją, a przede wszystkim trwałą. Fabrycznie posiadał benzynowy silnik V8 o pojemności 5969 cm³ i mocy 170 KM, znany z wysokiego zużycia paliwa. Przez cały okres produkcji ZiŁ-130 doczekał się dwóch poważniejszych modyfikacji w 1966 i 1977. Auta po drugiej modernizacji posiadały zmienioną osłonę chłodnicy, w której kierunkowskazy znalazły się nad reflektorami. Co prawda nie spotkałem chyba jeszcze nigdy prawdziwego, ale nadal zdarza się coś usłyszeć na temat legendarnego już chyba zużycia paliwa, ale też małej objętości wywrotki.

Model to dobrze znany AIST (Автоистория) z zabudową skrzyniową i jest moim pierwszym podejściem do modeli tego producenta. ZiŁ-130 zdecydowanie mi się podoba, a jego model zachęcił do kolejnych zakupów rosyjskich ciężarówek. W modelu tak naprawdę przeszkadza mi tylko jedno – wycieraczki, które są okropne i zaburzają świetność tego jakby nie patrzeć budżetowego modelu. Przy najbliższej okazji muszą zniknąć i zostać zastąpione czymkolwiek lepszym, a przy okazji zamocowałbym poprawnie widoczny na zdjęciach krzywo umieszczony reflektor. Jeśli ktoś rozbierał już ten model to chętnie przeczytam jakieś podpowiedzi, bo wstępne oględziny wskazują, że najprawdopodobniej przeszkadza w tym przynajmniej wał napędowy, ale może coś jeszcze.

Craig Lowndes współpracę z zespołem Holden Racing Team (HRT) rozpoczął w 1994, kiedy został ich kierowcą testowym. Wystartował w barwach HRT w kończącym sezon wyścigu Bathurst 1000, w którym stosunkowo mało zabrakło do zwycięstwa i ostatecznie Craig Lowndes oraz Brad Jones ukończyli wyścig na drugim miejscu. W 1996 roku zaliczył swój pierwszy pełny sezon w wyścigach V8 Supercars, rozgrywanych wówczas jeszcze jako ATCC (Australian Touring Car Championship). Wraz z zespołem Holden Racing Team za pierwszym podejściem zdobył tytuł mistrzowski. Po nieudanym występie w 1995, tym razem zwyciężył w Bathurst 1000, gdzie jego zmiennikiem ponownie był Greg Murphy. Po tych sukcesach na kolejny sezon dosyć niespodziewanie przeniósł się do Formuły 3000, gdzie wraz z Juanem Pablo Montoyą startował w zespole RSM Marko. Brak sukcesów oraz budżetu potrzebnego na kolejny sezon startów sprawił , że w 1998 ponownie pojawił się za kierownicą Holdena Commodore zespołu HRT zdobywając swój drugi tytuł mistrzowski, który obronił w 1999.

Po długim czasie zdecydowałem się na zakup kolejnego modelu w skali 1:18. Planowałem Holdena Commodore od Biante w tej skali od dawna, jednak dopiero w ostatnim czasie zebrałem się do wyłożenia większej niż zwykle sumy na pojedynczy model. Trzeba jednak podkreślić, że nie było to dużo, bo w Europie, a tym bardziej w Polsce model widocznie nie jest poszukiwany. W Australii kosztuje zdecydowanie więcej, nie licząc ewentualnego kosztu wysyłki. Miejscami poziom montażu mógłby być lepszy, ale z drugiej strony niedociągnięć jest niewiele. Dziwne wrażenie sprawia swoją wielkością antena na dachu, jednak wydaje się, że taka właśnie była w rzeczywistości. Ogólnie jestem bardzo zadowolony i cieszy mnie fakt, że w końcu się udało Smile

Nareszcie udało się zestawić wyścigowe odmiany Holdena Commodore drugiej generacji od Biante w trzech skalach razem, a konkretniej 1:18 razem z 1:43 i 1:64 Smile

Piękne trio, aż przyjemnie zawiesić oko Smile

Dzięki

1:18 coś pięknego !!!

Dzięki, ale te mniejsze też są zadziwiająco dobre, szczególnie 1:64 patrząc na jego wielkość Smile