Nowości w kolekcji Abarth098

Gdyby wnikać w szczegóły to myślę, że jakieś 80% modeli od IXO ma takie problemy Very Happy

Gdyby tutaj całość była taka jak ten przód to nie byłoby tragedii, a tak już od dachu zaczyna się robić nieciekawie Smile

Warren Luff w sezonach 2002 i 2003 został mistrzem serii V8 Brute Utes za kierownicą Forda Falcona Ute. Od roku 1999 pojawiał się jako drugi kierowca w wyścigach serii V8 Supercar, natomiast w 2004 znalazł zatrudnienie na cały sezon w zespole Dick Johnson Racing, korzystającym z Forda BA Falcon. Drugim podstawowym kierowcą był syn właściciela, Steven Johnson. Największym sukcesem zespołu w tym sezonie było zdobycie przez wspomniany skład podstawowych kierowców najniższego stopnia podium podczas długodystansowego wyścigu Betta Electrical Sandown 500. Na koniec sezonu Steven Johnson znalazł sie na 10. miejscu klasyfikacji kierowców, a Warren Luff był 21. i nie znalazł zatrudnienia na pełen sezon w kolejnym roku.

Ten model, podobnie jak prezentowany w [link widoczny dla zalogowanych], udało się wygrać w Szwajcarii za naprawdę niską cenę końcową, co zapewne było spowodowane tym, że widywałem go już wcześniej w Europie, więc większość zainteresowanych pewnie już miała taki w swoich zbiorach. Podróż do Polski zniósł najlepiej, a przede wszystkim w jednym kawałku, co dokładniej przedstawię we wpisie z kolejnym, ostatnim już, modelem z tej paczki Smile

No, nareszcie jest znowu to, co lubię w Twoim temacie najbardziej Wink

Bardzo ładny ten Falcon, ciekawie wygląda w tym malowaniu, tak inaczej Wink

Gratuluję wspaniałej miniaturki Smile

Będzie tego jeszcze całkiem sporo, jednak o innych modelach też nie zapominam Smile

W sezonie 2005 Warren Luff wystartował w V8 Supercar jako drugi kierowca w dwóch wyścigach długodystansowych z zespołem Stone Brothers Racing, gdzie dzielił auto z Marcos'em Ambrose. W roku 2006 udało mu się ponownie znaleźć miejsce w stawce na cały sezon w zespole Britek Motorsport, założonym rok wcześniej przez Jason’a Bright, startującego wówczas dla Ford Performance Racing. W drugim aucie zmieniali się José Fernández i Tony Ricciardello. Warren Luff zakończył sezon na 27. miejscu, a najlepszy okazał się drugi z wyścigów na torze Hidden Valley Raceway, gdzie startując z pole position znalazł się na mecie na 4. miejscu. Po tym sezonie ponownie nie znalazł miejsca w roli podstawowego kierowcy, jednak udało mu się jeszcze tego dokonać w latach 2010-2011, a w późniejszych latach, startując jako drugi kierowca w czołowych zespołach, wygrać kilka wyścigów długodystansowych serii V8 Supercar.

Jak wspomniałem w poprzednim wpisie, ten model nie najlepiej przetrwał podróż. Podobnie jak model z 2004 nie posiadał fabrycznego blistra wewnątrz gablotki, jednak jako jedyny z tej dwójki oderwał się od podstawki, wyłamując łącznik z podstawką oraz miejsce jednej ze śrub w podwoziu. W efekcie złamały się elementy tylnego zawieszenia i odłamało jedno z lusterek oraz oderwał i podzielił na poszczególne części składający się z trzech elementów spojler. W kontakcie mailowym sprzedający okazał się na tyle w porządku, że postanowił udzielić mi rabatu na kolejne zakupy, całkiem sporego w stosunku do ceny końcowej modelu oraz jego zniszczeń. Z rabatu oczywiście skorzystałem, ale myślę, że sprzedający też dobrze na nim wyszedł, bo mając do wykorzystania rabat, podbiłem ceny wielu niewygranych przeze mnie modeli z jego aukcji. Kolejne modele, zgodnie z moimi wskazówkami, zabezpieczał już na czas wysyłki odpowiednio Smile

Zgodnie z oczekiwaniami, model udało się posklejać na tyle, że z zewnątrz nie widać zupełnie nic, natomiast do przewidzenia było to, że elementów zawieszenia, głównie złamanego czerwonego elementu, nie da się skleić na tyle, by historia z oderwaniem się modelu od podstawki pozostała niewidoczna. O tym fakcie przypomina również wyrwane miejsce wkrętu w podwoziu oraz połamany łącznik modelu z podstawką. Myśle jednak, że model udało się ostatecznie z powodzeniem uratować Smile

Świetnie razem wyglądają, szkoda że ten z 2005 uległ uszkodzeniu ale z naprawą poradziłeś sobie świetnie i przynajmniej na zdjęciach nie wiadać aby było coś robione Wink

Dla ścisłości, jest to auto z roku 2006, natomiast naprawa się udała i nawet w późniejszym czasie kupiłem model z podobnie uszkodzonym spojlerem, jednak do czasu jego prezentacji jeszcze sporo innych czeka w kolejce Smile

Rozumiem, dzięki za poprawę Wink

I czekam z niecierpliwością na kolejne Australijczyki Wink

Zostało kilka z 2017 i jeszcze więcej tegorocznych Cool

Nie będę ukrywał że Supercarsy najbardziej podobały mi się do 2006 roku, ale i te współczesne nie grzeszą, też są fajne Wink

Większość będzie właśnie do 2006 roku włącznie, bo pisząc o tegorocznych miałem na myśli kupione już w tym roku, z których tylko dwa są nowsze Smile

Rebellion Racing do wyścigu 24h Le Mans w roku 2010 przystąpił z dwoma autami Lola B10/60, startującymi w najwyższej klasie LMP1. Załoga Nicolas Prost/Neel Jani/Marco Andretti w klasyfikacjach zajęła 16. miejsce, ustępując jednemu z prototypów niższej klasy LMP2, natomiast Andrea Belicchi/Jean-Christophe Boullion/Guy Smith startowali z 19. miejsca. Oba prototypy nie ukończyły wyścigu odpadając z rywalizacji odpowiednio po 175 i 143 okrążeniach, a więc jeszcze przed półmetkiem zmagań.

Model załogi Andrea Belicchi/Jean-Christophe Boullion/Guy Smith przez długi czas znajdował się w świetnej cenie, która była delikatnie niższa niż załogi Nicolas Prost/Neel Jani/Marco Andretti. Przez dłuższy czas przyglądałem się modelowi, jednak zawsze odkładałem zakup na później, lecz z czasem przeczułem, że świetna oferta wkrótce zniknie i zdążyłem zanim stał się niedostępny. W przypadku modeli o chromowanych kolorach warto decydować się na zakup pełnoprawnych wydań IXO zamiast gazetowych, gdyż chromowane malowania wyglądają na tych modelach świetnie. Całość wygląda bardzo efektownie i wolę już nie przyglądać się za bardzo chociażby zabudowie kokpitu Smile

To zupełnie nie moja bajka, ale fantastycznie się to ogląda!

Wyróżnia się malowaniem wśród prototypów Smile

Honda Integra Type R pojawiła się w wyścigach BTCC w 2005 roku wraz z niezależnym zespołem Team Halfords, z którym już w pierwszym sezonie startów nowego auta Matt Neal zdobył tytuł mistrza serii, a zespół wygrał w klasyfikacji zespołów, pokonując producencki zespół VX Racing (Vauxhall). Na kolejny rok Matt Neal pozostał w zwycięzkim zespole, natomiast miejsce drugiego kierowcy, którym dotychczas był Dan Eaves zajął Gordon Shedden. W sezonie 2006, podobnie jak rok wcześniej, rozganizowano 10 weekendów wyścigowych, z których w każdym odbywały się 3 wyścigi. Po 30 wyścigach mistrzem ponownie został Matt Neal, a Gordon Shedden znalazł się na 4. miejscu. Team Halfords wygrał w klasyfikacji zespołów pokonując tym razem fabryczny zespół Seata (Seat Sport UK).

Czekałem na ten model od czasu ukazania się serii British Touring Car Champions wydawnictwa Atlas. Pierwsze przecieki z eBay wskazywały, że model pomalowano zupełnie innym kolorem niż auto występowało w rzeczywistości, jednak okazało się, że była to wyłącznie wina zdjęć. Integra Type-R w standardach tej serii jest udanym modelem, ale odrobinę irytujące są zbyt duże lusterka i siatka w szybie po stronie kierowcy, której chyba lepiej gdyby nie było wcale.