Nowości w kolekcji Abarth098

No, no, świetny model, takie lubię Wink

Super prezentuje się z CLK-ami Wink

Gratki

Dzięki, będą się takie jeszcze pojawiać Smile

O, to super, z chęcią pooglądam Wink

Ogólnie sympatycznie tutaj, lubię tu wpadać Smile

To dobrze, cieszy mnie to Very Happy

Europejskie Wyścigi Samochodów Turystycznych (European Touring Car Championship – ETCC) organizowane były przez FIA od roku 1963. Serie zakończono po sezonie 1988. Powróciła pod taką samą nazwą na 4 lata w roku 2000, by od sezonu 2005 zostać zastąpiona przez Mistrzostwa Świata Samochodów Turystycznych (World Touring Car Championship - WTCC). W Europie od tego momentu organizowany jest puchar European Touring Car Cup. W 1988 roku odbyło się 11 wyścigów. Główną siłę w tym sezonie stanowiły samochody BMW M3 i Ford Sierra RS 500. Do klasyfikacji końcowej wliczało się 7 najlepszych rezultatów. Mistrzem wśród kierowców został w ten sposób Roberto Ravaglia z BMW, a mistrzostwo konstruktorów trafiło do Forda.

Model Sierry od AutoArt od dłuższego już czasu chciałem mieć. Najpierw dotyczyło to cywilnej Sierry Cosworth, jednak z czasem bardziej wyścigowej. Producent, podobnie jak w przypadku [link widoczny dla zalogowanych], nie przypisał swojego modelu do konkretnego wyścigu ani serii wyścigowej. Bazując jednak na załodze auta w składzie Steve Soper/Klaus Ludwig oraz numerze startowym samochodu, model odpowiada w tych kwestiach czterem wyścigom sezonu 1988 ETCC. Są to wygrane Jarama 4 Hours, GP Nürburgring i GP Nogaro oraz nieukończone 500 km Vallelunga. Steve Soper w tym sezonie został ze stratą 7 punktów wicemistrzem, natomiast Klaus Ludwig znalazł się na 4. miejscu w klasyfikacji kierowców. Model od AutoArt zaskoczył mnie świetnymi zawiasami przedniej maski, które są oddzielnym elementem, przez co znacznie lepiej wyglądają niż zawiasy odlane razem z maską. Poza topornie wyglądającymi zapięciami tylnej klapy ciężko jest się do czegokolwiek przyczepić, bo reszta detali na tle PMA prezentuje się zdecydowanie lepiej.

Model AutoArt w porównaniu z [link widoczny dla zalogowanych] jest mniejszy, podobnie jak w przypadku konfrontacji [link widoczny dla zalogowanych] tych producentów. W przypadku Sierry różnica jest jednak minimalna.

Ferrari 312B, zastąpiło model 312, pojawiając się na torze w 1970. Wśród kierowców Ferrari pełen sezon w tej konstrukcji przejechał Jacky Ickx. Sezon 1970 został wygrany przez zespół Lotusa, który wprowadził innowacyjny model 72 z chłodnicami umieszczonymi po bokach. Czołowy kierowca Lotusa, Jochen Rindt, zmarł w szpitalu, po tym jak doznał poważnych obrażeń w wypadku podczas treningu przed Grand Prix Włoch na torze Monza. Miało to miejsce 5 września, a do końca sezonu pozostawały 4 wyścigi. Jacky Ickx nie zdołał jednak pokonać Rindt'a w klasyfikacji kierowców, zostając wicemistrzem ze stratą 5 punktów do jedynego w historii pośmiertnego mistrza świata Formuły 1. Na trzecim miejscu znalazł się drugi kierowca Ferrari, Clay Regazzoni. W klasyfikacji konstruktorów Ferrari znalazło się na drugim miejscu z niewielką stratą do Lotusa i z jeszcze mniejszą przewagą nad zespołem March.

W ciekawym, metalowym opakowaniu imitującym książkę, charakterystycznym dla serii bolidów Ferrari od IXO, dotarł do mnie wspomniany 312B. Musze przyznać, że tak dobrze zmontowane IXO to rzadki widok. Model przedstawia bolid, z którego korzystał Jacky Ickx Smile

W takiej samej „książce” znalazłem już kiedyś 312 F1 z sezonu 1968, w którym Jacky Ickx wygrał GP Francji i znalazł się na czwartym miejscu w klasyfikacji kierowców.

Jako następce modelu Spider, promującego markę Renault w wyścigach w Europie, postanowiono stworzyć Clio z centralnie umieszczonym silnikiem. Prace nad autem rozpoczęto w roku 1998, a pierwszy wyścig auta odbył się w kwietniu 1999 w Hiszpanii. Auto posiadało silnik 3.0 V6 o mocy 285 KM, wyczynową skrzynie biegów i zawieszenie oraz w dużym stopniu rurową konstrukcję nadwozia w postaci ramy przestrzennej. Jesienią 1998 roku podczas targów motoryzacyjnych w Paryżu zaprezentowano model tego auta w wersji drogowej. Wzbudził on spore zainteresowanie i niedługo po tym podjęto decyzję o stworzeniu cywilnej wersji auta o koncepcji wersji wyścigowej. Opracowanie projektu powierzono brytyjskiej firmie TWR (Tom Walkinshaw Racing). Produkcję Clio V6 uruchomiono w 2001 roku w Szwecji, gdyż tam, w Uddevalla, TWR ma swoją fabrykę. Do napędu wersji cywilnej wykorzystano silnik V6 o pojemności dokładnie 2946 cm3 i mocy 226KM. Do przeniesienia napędu posłużyła 6-biegowa manualna skrzyna biegów i napędzała koła tylnej osi. W 2003 roku wraz z podstawową odmianą Clio, model V6 przeszedł face lifting. Zmieniono m.in. pas przedni i tylny pojazdu. Z zewnątrz najbardziej wyróżniały się nowe reflektory. Przy okazji poprawiono układ zawieszenia oraz zwiększono moc silnika do 255 KM. Jednocześnie produkcję pojazdu przeniesiono do Francji, gdzie zakończono ją w 2005 roku.
Puchar, z myślą o którym powstało to auto, nazwano Renault Sport Clio Trophy. Organizowano go w latach 1999-2002, a na ostatni sezon 2003 zmienił nazwę na Clio Speed Trophy.

Modele aut z tego pucharu wykonało Universal Hobbies. Według informacji na opakowaniu trafił do mnie model z sezonu 2000, w którym Coen Vink znalazł się na 6. miejscu w klasyfikacji końcowej. Mocowania świateł z tyłu nie są w rzeczywistości aż tak widoczne jak na zdjęciach i przy braku jakichkolwiek niedociągnięć montażowych model sprawia świetne wrażenie Smile

To ja Ci uzupełnię temat o modele "cywilnych" Clio V6 Phase 1 i Phase 2, o których wspomniałeś:

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Bolid ferrari piekny Ok!

F1 w tych latach mialo swoj klimat ,ktorego dzis barkuje.

PS Uwielbiam te ksiazkowe opakowania Very Happy

Wiesz ile takich ksiazek wydalo ixo? Cala kolekcja musi wygladac razem swietnie Smile

Też je lubię Smile

Na stronie IXO znalazłem taki spis [link widoczny dla zalogowanych] Smile

Świetna renówka, gratulacje Hurra

Mi też się podobają te wydania książkowe, bardzo ładnie są zrobione Smile

Dzięki, ciesze się, że się załapałem na ostatnią dostępną sztukę Smile

To super, wtedy zawsze satysfakcja i radość z zakupu jest większa. To samo miałem w przypadku Vectry C Sedan, też załapałem się na ostatnią Smile

W 1974 Fiat używa w rajdach model 124 - ten nie jest jednak konkurencyjny i potrzebny jest następca. W 1975 roku fabryka uruchamia program, który zakłada zdobycie mistrzostwa świata. Bazując na podwoziu 131 Mirafiori Special zbudowano prototyp o nazwie SE031. Samochód kierowany w pierwszym starcie przez Giorgio Pianta i Bruno Scabin, pomimo zgłaszanych problemów z zawieszeniem i skrzynią biegów, zdobył wygraną w tygodniowym wyścigu Giro d'Italia. Mimo, że przed tym wyścigiem SE031 odbył bardzo małą ilość testów, od samego początku pokazał duży potencjał auta na najbliższe lata. Pod maską umieszczono silnik V6 pochodzący z modelu 130. Standardowy silnik o pojemności 3,2 litra, został zmodyfikowany przez Abarth i osiągnął pojemność 3481cm3. Przy pomocy trzech gaźników Weber 48 IDF silnik osiąga 270 KM przy 6800 obr., zaś prędkość maksymalna wynosi 260 km/h. Pięciostopniowa przekładnia pochodząca z DeTomaso Pantera umieszczona została z tyłu przed tylną osią, dla lepszego rozkładu masy. Aby pomieścić ogromne koła i silnik Fiat zwrócił się do Bertone - fabryki, która opracowała poszerzone nadwozie. Masa całkowita wyniosła 1120 kg. Duże wloty powietrza i spoilery zapewniły skuteczny przepływ powietrza. Stylistykę wersji rajdowej również opracowało Bertone. Używano w niej czterocylindrowy silnik rzędowy o pojemności 1995cm3 i mocy 215KM, zwiększonej w późniejszych latach do 235KM. Model 131 przygotowany do rajdów zastąpił 124 w marcu 1976, a w latach 1977-1980 zdobywał mistrzostwo w klasyfikacji konstruktorów. Z jego pomocą w 1978 Markku Alén zdobył mistrzostwo świata, a w 1980 dokonał tego Walter Röhrl.

Model Fiata 131 Abarth z Rajdu Monte Carlo 1979 postanowiłem kupić głównie z chęci sprawdzenia poziomu wykonania tych modeli. Na zdjęciach nigdy mnie nie zachwycał, jednak w rzeczywistości bardzo pozytywnie zaskoczył. Największym minusem modelu są bolce w reflektorach i dosyć marne światła z tyłu. Wszystkie są jednak małe i przy tylu świetnie nałożonych kalkomaniach nie zwracają na siebie uwagi. Nic w modelu nie poprawiałem, a gdybym tylko model rozebrał to usunąłbym jak zwykle przezroczyste lusterko wewnętrzne. Antena na dachu sprawia wrażenie twardej i łamliwej, jednak w rzeczywistości jest bardzo elastyczna. Auto załogi Servià Salvador-Brustenga Alex musiało się wycofać i tym samym nie ukończyło rywalizacji.

W rzeczywistości wygląda zdecydowanie lepiej! W kolekcji od dawna mam 031 i niestety nie wygląda już aż tak dobrze, jednak cieszę się, że jest Smile

Abarth 131 wygląda dobrze, nawet jak nie jest oklejony w barwy Alitalia Wink

Bardzo fajny model ;d